Kilka słonecznych dni wystarczyło aby żmije opuściły zimowe kryjówki. Szukając ciepła potrzebnego do ogrzania się (zwierzęta zmiennocieplne), wypełzają na różnego rodzaju drogi i ścieżki. Nagrzany asfalt lub piasek od dołu i ciepłe promienie od góry, zachęcają żmije do długotrwałego pozostawania w tym samym miejscu. Nie niepokojone sprawiać mogą wrażenie ociężałych i wolnych. Nie dajmy się jednak zwieść pozorom. Choć jak każde zwierzę, także żmije wolą ucieczkę, to jednak zagrożone na pewno zaatakują napastnika.

Dlatego też wyostrzmy naszą uwagę w trakcie wiosennych przechadzek, aby przypadkiem nie nastąpić na odpoczywającego węża. Choć tylko żmija jest gatunkiem jadowitym wśród krajowych węży, to jednak nie ufajmy zbytnio posiadanej przez nas wiedzy. Tak charakterystyczny dla wielu osobników zygzak, może być niejednokrotnie słabo widoczny na żmijach o ciemnoszarym lub brązowym ubarwieniu skóry. Przypominać mogą one wtedy niewprawnemu obserwatorowi, podobnie ubarwione, niejadowite gniewosze plamiste lub zaskrońce zwyczajne.

Przyjmijmy zatem zasadę, obserwacji wszystkich napotkanych węży z bezpiecznej odległości. Nie próbujmy wzbudzać ich agresji przy pomocy kija, lub co gorsza ręki lub nogi. Podziwiajmy, a nie szkodźmy. Pamiętajmy, że wszystkie gatunki węży podlegają w Polsce ochronie prawnej.
 

Autor: Michał Szczepaniak